We leven in Leeuwarden, een stad met een dorpsgevoel. Waarom zeggen de mensen dat? Je kan dit natuurlijk negatief oppakken, maar ik ervaar dit positief. Weet je waarom we hier een dorpsgevoel hebben? Omdat we in deze stad de namen kennen van onze buren, omdat we op straat een wild vreemde kunnen aanspreken zonder dat deze in paniek de straat uit rent. We zijn Liwwadders onder- en met elkaar. Daarom kwam het nieuws wat ik laatst kreeg extra hard bij me aan. Mijn buurjongen van nog maar net 20 was uit het leven gestapt, zat zo verschrikkelijk met zichzelf in de knoop dat hij geen andere uitweg zag. Bij ons die achterblijven blijft de vraag, waarom? Is het stoer om geen prater te zijn? Om geen echt antwoord te geven wanneer je vrienden, buren of kennissen vragen hoe het met je gaat. vandaag de dag is het meest gegeven antwoord op de vraag, hoe gaat het met je, nog steeds: Druk!
Neem eens een stapje terug en kijk wat er nu echt belangrijk voor je is en hoe het nu echt met jezelf gaat. Zet het voor je zelf op een rijtje en onderneem actie! Want voor je het weet is het te laat en zit je zo diep in de put dat je geen uitweg meer ziet.
Een goede vriend van me heeft nog niet zo lang geleden afscheid moeten nemen van zijn schoonvader. Beiden geen
“praters” een paar meninsgvolle blikken waren genoeg. Totdat het afscheid kwam en hij erachter kwam dat er nog zoveel gezegd moest worden. Daarom zeg ik: wees niet bang om over je gevoelens te praten. Het is niet uitgevonden om makkelijk te zijn, het is zwaar, het is elke dag weer improviseren en vechten. Praat met elkaar, we lopen samen rond in deze mooie stad. Kijk eens om je heen en als je goed kijkt… dan zie je vrienden… dan zie je Liwwadders! Want wij zijn Leeuwarden.
