Uiteindelijk belandt Jorrit op tweeënhalve jarige leeftijd in Maeykehiem, een woonlocatie in Sint Nicolaasga en zal daar blijven tot zijn negende levensjaar. Deze ketting van traumatische ervaringen vergt veel van de jonge moeder. Eenzaamheid maakt zich van haar meester en gevoelens als hopeloosheid, machteloosheid, frustratie en angst maken een onlosmakelijk deel uit van haar jonge leven. En weer is ze alleen! Verdomd alleen!
HOE HET VERDER IS GEGAAN.
In 2001 ontmoet Jacqueline haar huidige man en het matcht goed met Jorrit. Zowel Jacqueline als haar partner dragen de wens met zich mee om Jorrit thuis te laten wonen. Maar er is zoveel zorg nodig en de kosten zijn zo hoog dat het niet haalbaar is. In 2003 slaagt Jacqueline alsnog voor de volwassen opleiding SPW en rond die tijd neemt de leiding van de instelling waar Jorrit verblijft contact met haar op. Ze willen een gesprek over Jorrit en het komt er op neer dat ze vinden dat Jorrit wankel loopt en zich voortbeweegt als een dronken dropje. Ze adviseren om hem in een rolstoel te zetten. En Jacqueline – inmiddels door de jaren heen murw geslagen – stemt toe, maar wel met de vraag of ze dan een rolstoel willen nemen die Jorrit zelf kan voortbewegen. Maar volgens de deskundigen is dat een uitgesloten zaak, Jorrit zal zichzelf nooit zelfstandig kunnen voortbewegen.
BURNOUT MET DEPRESSIE ALS GEVOLG
Het gereis op en neer naar Jorrit, vijf dagen in de week werken en een nieuwe relatie eisen hun tol. Jacqueline houdt veel te veel ballen in de lucht en krijgt een burn-out. Op advies van de huisarts gaat ze aan de antidepressiva om zogenaamd de scherpe kantjes eraf te halen. Bezoekjes aan psychologen en maatschappelijk werk en dienstverlening volgen, maar dit alles werpt geen vruchten af. Jacqueline blijft zich depressief voelen en zit alleen naast de kachel voor zich uit te staren en weer voelt ze zich zo verdomd alleen.
JORRIT KOMT EINDELIJK WEER THUIS
Rond 2007 wordt ze door een kennis geattendeerd op de mogelijkheden voor PGB. Ze hoeft hier geen twee keer over na te denken, het zijn immers haar overtuiging dat elke moeder recht heeft op haar kind en vice versa. Maar het hele gebeuren van de afgelopen negen jaar heeft een wig gedreven in het ontwikkelen van hun moeder-kind relatie. Eindelijk is daar dan het moment dat Jorrit thuis komt wonen. Hoewel Jacqueline nog steeds onder invloed is van medicijnen verheugt ze zich enorm hierop. Er moet natuurlijk een en ander aangepast worden in huis, want Jorrit kan geen trappen lopen en heeft overal hulp bij nodig. Een traplift is dan ook een grote wens van het gezin. De aanvraag wordt ingediend bij de gemeente, maar wordt vrij snel afgewezen. Ze krijgen te maken met wel een sterk staaltje van bureaucratie. Er wordt geadviseerd om naar een gelijkvloerse woning te verhuizen, want dan is volgens de gemeente het probleem opgelost en kan Jorrit gewoon naar de toilet. Maar de afwijzing slaat kant noch wal want Jorrit is incontinent en heeft helemaal geen toilet nodig, maar wel een traplift om boven bij zijn slaapkamer te komen. Opnieuw dient Jacqueline een bezwaar in en ook deze wordt afgewezen. Ze stelt een jurist aan en in no time krijgt deze man het voor elkaar om subsidie te krijgen voor geheel nieuwe aanbouw.
Er wordt afgesproken dat Jorrit door de week naar de dagbesteding gaat, zodat Jacqueline kan blijven werken bij Talant. Dan is het zover: in mei 2007 komt Jorrit eindelijk thuis wonen, hij is dan negen jaar oud.
ZWANGER EN AAN DE ANTIDEPRESSIVA
Het prille nieuwe gezin wil graag gezinsuitbreiding. Hoewel er gezegd is dat ze nooit meer op natuurlijke wijze kan bevallen, gaat de strijdlustige Jacqueline op onderzoek uit naar holistische bevallingen, maar kiest er uiteindelijk niet voor, omdat het negatief advies van de gynaecoloog nog steeds in haar hoofd galmt. Op 6 november 2008 bevalt Jacqueline van Jitze Jan.
Wederom is het een keizersnee met een vreemd onderbuik gevoel, omdat ze letterlijk het gevoel heeft voor de 2e keer te worden afgesneden van haar eigen kind. Haar zoon wordt direct bij haar weggehaald omdat ze antidepressiva gebruikt en de doktoren bang zijn voor ontwenningsverschijnselen van de baby, wederom geen veilige binding, geen borstvoeding en weer is daar die eenzaamheid. Hoewel Jitze Jan kerngezond is, ervaart Jacqueline hem door haar depressieve gevoelens als een huilbaby. Ze is haar hele leven al in de overlevingstand en haar verleden vergt zijn tol. Na haar zwangerschapsverlof gaat ze weer aan het werk en Jitze Jan gaat naar de kinderopvang, maar het voelt niet goed, ze is haar vertrouwen in andere mensen kwijt geraakt en ze beslist om te stoppen met werken .
RECONNECTIE 2009
Via een collega komt ze in contact met Dimitri, een Reconnectie therapeut. Ze ondergaat drie sessies en in haar perceptie was de eerste sessie grijs en donker met een gevoel op haar linker achterhoofd, daar waar ze op terecht kwam voordat ze in coma raakte. Na de tweede sessie vergeet ze meerdere malen haar antidepressiva pil en ze voelt geen ontwenningsverschijnselen zoals de keren ervoor en niet veel later is ze vrij van medicijnen. Bij de derde sessie zegt de Reconnectie therapeut: ”ik zie een super slanke vrouw voor me”, waarop Jacqueline in de lach schiet en zegt “jij bent een paashaas” want er zitten namelijk wel wat overtollige kilootjes aan haar lijf geklonken. Acht maanden later is ze ruim 40 kilo lichter zonder dieet! En ze heeft de smaak van zelfontwikkeling te pakken!
ONTWIKKELING
Niet veel later besluit ze om gastouder te worden, niet omdat ze het zelf zo graag wil maar omdat de buurvrouw oppas nodig heeft. Wederom laat ze zich leiden door haar omgeving.
Tijdens een informatie avond van gastouders hoort ze iemand over nieuwentijdskinderen spreken en Jacqueline herkent hierin haar tweede zoon, die een zeer gevoelig kind is en een huilbaby. Ze gaat op zoek naar meer informatie en belandt bij Jessie, een therapeut die een praktijk heeft voor coaching. Anderhalf jaar lang vindt Jacqueline haar weg naar Jessie en tijdens een van de sessies komt Jessie met een hele rake opmerking, gebaseerd op de wet van aantrekkingskracht. Ze zegt terwijl ze het onderbouwt met spastische bewegingen ; “Jacqueline je zoon is nu 14 jaar oud, als jij Jorrit blijft zien als iemand met een beperking, zal hij zich ook zo blijven gedragen”. Deze opmerking komt binnen als een dondersteen bij heldere hemel, ze weet diep van binnen dat het waar is wat Jessie zegt. Diezelfde avond neemt Jacqueline plaats naast Jorrit en vertelt hem van hart tot hart wat Jessie heeft gezegd. Niet zoals ze al die jaren daarvoor deed alsof haar zoon een baby was maar van mens tot mens. Jacqueline ziet aan Jorrit dat hij zich gekend en gehoord voelt en wordt diep geraakt! Haar allereerste stap om hem als volwaardig te zien en te erkennen dat hij vele malen wijzer is dan zij ooit heeft gedacht. Eindelijk is daar die zelfbevestiging, niet langer ondermijnd door doctoren of begeleiders. Want hoewel ze altijd heeft gestreden het welzijn van Jorrit had ze nog niet het inzicht en vertrouwen. De eerste grote stap richting bewustzijn en verandering.
Volgende keer het laatste deel van de Trilogie een kijkje in het leven van Jacqueline Werkhoven.
Geschreven door Karin van Eis
